Według PZŁ strzał loftkami (nabojami śrutowymi o grubych ziarnach) jest na tyle nieprzewidywalny, że zakazano ich użycia. Czy faktycznie tak jest? Jak zmienia się rozrzut tak grubego śrutu wraz z dystansem?
Abstrahując od przepisów i numeracji naboi śrutowych, przedmiotem powyższego filmu była "loftka" SSG - czyli ze śrucinami o średnicy 6,8 mm w ilości 12 sztuk w każdym naboju.
Temat przewodni - czy ta amunicja jest skuteczna?
Zasadzniczo należy poczynić pewne założenia. Jak określamy skuteczność, jakie sytuacje użycia bierzemy pod uwagę itd. W naszym przypadku chcialiśmy pokazać, czy strzał myśliwski lub w przypadku samoobrony w budynku będzie miał sens. Sens - czyli łatwiejsze (szybsze) i odpowiednio silne porażanie celu.
Czemu trafienie łatwiesze? Bo broń śrutowa służy do tego, żeby łatwiej razić cele. Zasadniczo częściej wykorzystuje się ja do celów w ruchu (szybkim ruchu), zwłaszcza ptactwa (ew. rzutki) ale zasada jest prosta - duża ilość wyrzuconych pocisków, które rażą pewien obszar, zamiast punktu, pozwala łatwiej trafić cel. Nie musimy strzelić idealnie w środek, nie musimy dać idealnego wyprzedzenia. Chmura śrutu, zwana wiązką, daje nam pewną przewagę, w postaci dopuszczalnego marginesu błędu.
Jakie trafienie uznamy za odpowiednio silne? Takie, które pozwoli nam wykorzystać energię kinetyczną śrucin. Do porażenia zwierząt wystarczą czasem pojedyncze śruciny. Takie dane są dostępne. Żeby jednak nie wgłębiać się w analizy energetyczne - uprościliśmy temat. Zakładamy, że rozrzut powinien być taki, żeby pozwalał trafić wszystkimi śrutami w cel.
Dlaczego tak? Ponieważ jeśli strzelimy z błędem, stracimy kilka pocisków (nie trafią w cel), a w przypadku kiedy mamy ich zaledwie 12 - straty energii, rażącej cel, będą duże.
Warunki i wyniki
Strzelałem z odległości 5, 10 ,15, 20, 25, 30, 35, 40 metrów.
Po określeniu skupienia przestrzelina na każdym dystansie wyniki wyglądają następująco:
Cały artykuł dostępny jest dla subskrybentów.
